Ik sta stil, vertwijfeld. Waar zijn die groene paaltjes gebleven die me de weg zouden wijzen? Het pad dat eerst zo uitnodigend leek, is nu zo smal geworden dat er nauwelijks nog zonlicht doorheen komt. Is dit überhaupt nog een pad? Een koude rilling trekt door me heen als ik besef: ik ben verdwaald.

En dan is kaartje 3, het laatste kaartje, aan de beurt. Deze voelt anders dan de andere 2. Waar ik bij de andere 2 kaartjes een bevrijdend, positief gevoel had is dat bij dit kaartje anders. Als ik het tegen mijn borst houd en voel wat het woord teweegbrengt voel ik beklemming; een drukkend gevoel in mijn keel. Dat maakt me nieuwsgierig, maar het zorgt er ook voor dat ik moeilijk in mijn gevoel kan blijven en gelijk naar mijn hoofd schiet. Iets wat eigenlijk hoort bij mijn oude manier van leven maar wat blijkbaar ook een automatisme is op het moment dat het lastig wordt. 

Voor kaartje 2 besluit ik dezelfde weg te volgen als voor kaartje 1 en ik begin weer met het dicht tegen mijn borst te houden en zachtjes het woord uit te spreken: waardevol...  ik word blij van het woord, het geeft me een ontspannen gevoel en als ik het een poosje laat voortduren voel ik mijn bloed door mijn aderen stromen, mijn vingers en tenen gaan ervan tintelen. Het bruist! 

Daar zit ik dan; in mijn handen 3 kaartjes met daarop woorden die mijn zielsverlangen vertegenwoordigen. Althans, het zielsverlangen van dit moment. Want laat ik daar gelijk duidelijk over zijn; het gaat om het hier en nu. Het ligt niet vast voor de rest van je leven en dat weten geeft ontspanning. 

Wie mij volgt op Social Media heeft er al iets van meegekregen. Ik volg momenteel een half jaartraject bij een Businesscoach. Het is een bijzonder traject want de focus ligt op het ontdekken van mijn zielsverlangen en vanuit die ziel mijn bedrijf en de bedrijfsprocessen in te richten. Tijdens deze eerste weken heb ik al zoveel geleerd dat ik besloot mijn ervaringen te delen in een blogserie. Vandaag lees je deel 1

Moeizaam lukt het me te staan op een been, het andere opgetrokken, de voet tegen mijn dijbeen, handpalmen tegen elkaar. De tree-pose, oftewel doe alsof je een boom bent. Het kost me moeite mijn balans te houden. Ik wiebel vervaarlijk en zet alles op alles om niet te vallen.

"Doe open!" De woorden klonken schel terwijl er hard op de deur werd gebonsd. "Doe open, ik weet dat je er bent!"